سالمندی و پیر شدن

و با روزگار ضعف، هم‌آغوش گردیدن،

یک جریان طبیعی و عمومی در نظام آفرینش است.

انسان نیز خواه ناخواه، زندگی را از دوران کودکی

و ناتوانی آغاز کرده

مرحله جوانی و قدرتمندی را

پشت سر می‌گذارد و

به تدریج با سختی‌های روزگار پیری و سالمندی،

دست به گریبان می‌شود.

پرستاری یعنی
ابری که می‌بارد و بی هیچ انتظاری می‌رود!

کودکان، باغچه هایی از امیدند که از شکوفه های انار لبریز است.

هر کودک، گلدانی ست که از زیباترین گل های معطر، خانه ها را به نزدیکت ترین بهارها گره زده است.

به پرستار فکر می‌کنم و واژه‌ها یک به یک ردیف می‌شوند:
صبر، تحمل، گذشت، ایثار، بی خوابی‌های شبانه، سختی، مهارت، لبخند، همدلی، امید...
و با خود فکر می‌کنم که چطور این واژه‌های بعضا متضاد در کنار هم می‌نشینند؟!
و چه کسی جز پرستار می‌داند که پرستاری چیست و پرستار کیست؟!

برای حفظ سلامت در جامعه، اهمیت پرستاری در طراز اول قرار دارد؛ یعنی اگر بهترین پزشکان و جراحان، کار خودشان را با بیمار به بهترین وجه انجام دهند، اما از آن بیمار پرستاری نشود، به طور غالب، کار آن پزشک یا جراحِ عالی قدر، بی فایده خواهد بود.